Zwanger zijn is een drukke bedoening begin ik te ontdekken. Daar waar je met pleegzorg lekker achterover kan leunen tot je een keertje een verzoek tot een plaatsing krijgt (en je dan in 3 dagen tijd hemel en aarde moet bewegen om ingericht te raken, hahahaha) heb je bij een zwangerschap negen maanden de tijd. Dat is een oase aan tijd en ik voelde dus ook weinig urgentie. Maar tijdens een zwangerschap ben je niet alleen druk met de voorbereidingen op het kindje dat komt, maar ook druk met het zwanger zijn zelf. En dat realiseerde ik me veel minder. Heerlijk layback heb ik de afgelopen weken doorgebracht tot ik door de verloskundige uit de droom gehaald werd tijdens de controle eind juni (toen ruim 15 weken onderweg):
" Wat? Heb je nog geen bloed geprikt? Dat had vier weken geleden al gemoeten!"
"Je moet nu echt kraamzorg gaan regelen hoor!"
"Heb je je al aangemeld voor de 20-weken echo, want anders lukt dat niet meer"
Inmiddels zijn al deze acties ingehaald en ben ik me rot geschrokken van de hoeveelheid buisjes met bloed die er werden afgenomen (acht maar liefst!), is de 20 weken echo gepland, heb ik me inderdaad ingeschreven voor kraamzorg, heb ik zelfs al een kraampakket besteld en ook heb ik mijn man en mij vanochtend aangemeld voor haptotherapie ter voorbereiding op de bevalling. Alsof het allemaal niets is. Dan nog voorlichtingsavonden over borstvoeding volgen, een aantal bieb boeken halen over bevalling en deze doorlezen/scannen op interessante informatie en zo niet meer. Joh, je hebt er bijna een dagtaak aan.
Er wordt me door veel mensen gevraagd of ik tegen de bevalling op zie en of ik last van angsten heb. Zowel de huisarts, de verloskundige of de haptonoom stelde me deze vraag. Het geeft mij de indruk dat dit iets is waar men erg alert op wil zijn. Ik ben zelf niet zozeer bang voor de bevalling. Daar zie ik ook niet vreselijk tegenop of zo. Het is ook niet dat ik denk van "joepie wat lijkt het me prettig om een kind door mijn baarmoedermond en vagina eruit te persen" maar het hoort erbij en ik heb wel het nodige vertrouwen in mezelf en mijn lijf dat dit vast wel goed gaat komen. Minder vertrouwen heb ik echter in protocollen, artsen, planningen, risicopreventie, dat soort zaken. Ik ga bevallen en wil het liefst zo min mogelijk polonaise aan mijn lijf. Dus wees uitermate terughoudend met het voorstel om in te knippen, een vacuumpomp te gebruiken, te strippen, me pijnbestrijding aan te bieden, me een shot geven na de bevalling, te snel de navelstreng door te knippen in plaats van rustig uit te laten kloppen, etc, etc.
Ben ik tegen ingrijpen? Nee? Wil ik onnodige risico's lopen? Nee. Ik wil vooral gehoord en gezien worden en ik wil mee beslissen. Ik ga bevallen en ben niet ontoerekeningsvatbaar en dat is - wat ik uit mijn omgeving verneem - toch wel de perceptie waarmee veel barenden worden geconfronteerd. De mededeling "ik ga nu een knip zetten is wat mij betreft niet akkoord" het is een vraag en voordat die vraag komt is mij al verteld dat het er naar uitziet dat dit zou moeten gebeuren met een onderbouwing waarom". Ben ik nu heel stellig en zal de praktijk soms heel snel gaan en te weinig ruimte bieden? Ja dat zou goed kunnen, maar het gaat mij dus vooral om de hele basishouding hoe ik bejegend wil worden en het kan prima zijn dat er in overleg toch acties nodig zijn. Maar overleg houdt wel een actief en volmondig ja in of een "ik wil dit niet, maar begrijp dat het nodig is, dus ja" in.
Dus ... om terug te komen op de bevalling. Nee ik ben niet bang voor mijn lijf en de sensaties. Ik ga het ontdekken. Probeer me er goed op voor te bereiden. Niet tot het eeuwige want ik kan niet alle details kennen. Het moet ook overkomen. Maar ... ik maak me wel zorgen over verloskundigen en artsen die te snel te graag willen ingrijpen door allerhande protocollen die ze (wellicht te) strak uitvoeren. In dat kader vind ik het blog van vroedvrouw Rebecca Visser erg interessant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten